Αναμνήσεις με φύλλα κίτρινα - Βάγια Γακοπούλου
Ξημέρωσε Κυριακή. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η Κυριακή ήταν η μέρα που ήθελα να την αφιερώνω στον εαυτό μου. Να κάνω πράγματα που μου αρέσουν, με ξεκουράζουν, να βλέπω ανθρώπους που αγαπώ, να διαβάζω βιβλία και να πηγαίνω εκδρομές. Δυστυχώς, όλα αυτά μέχρι το μεσημέρι, γιατί από το απόγευμα άρχιζε η προετοιμασία για την επόμενη μέρα με τη μελαγχολία που τη συνόδευε. Έχει φθινοπωριάσει για τα καλά. Αυτή η γοητευτική αποδόμηση της ύλης κατά την οποία η φύση χρησιμοποιεί ολόκληρη τη γήινη παλέτα των χρωμάτων της για να τη ζωγραφίσει, σου προκαλεί μια μαγευτική διάθεση να γίνεις μέρος του πίνακά της. Το κρεβάτι δεν με κρατούσε. Ντύθηκα ζεστά, φόρεσα το κόκκινο πανωφόρι, τις γαλότσες μου και πήρα το μονοπάτι που οδηγεί στο ξέφωτο του μικρού περιαστικού δάσους που απλώνεται πίσω από τη συνοικία μας. Ο άνεμος με φυσούσε στο πρόσωπο και δρόσιζε τις σκέψεις μου. Ο ήλιος έστελνε τις αδύναμες ακτίνες του, οι οποίες, όμως, πέφτοντας στην πρωινή δροσιά των φύλλων, κατάφερναν να σε τυφλώνουν, να μισοκλείνεις τα μάτια σου και να χάνεις μέρος του θεσπέσιου τοπίου .
- Και ξέχασα και τα γυαλιά μου, είπα και η φωνή μου ακούστηκε αρκετά δυνατά στην σιγαλιά του πρωινού. Έβαλα την παλάμη μου αντήλιο και προχώρησα στη στροφή. Ένα ψηλό πεύκο έριχνε τη σκιά του και έτσι κατάφερα να ανοίξω τα μάτια μου.
Τι είναι αυτό; μονολόγησα. Στο πλάι του πεύκου ξεχώριζε ένα γαλάζιο ύφασμα.
Το πήρα στα χέρια μου. Μετάξι ανάλαφρο. Το ξεδίπλωσα. Ήταν ένα τετράγωνο γυναικείο μαντήλι νοτισμένο από την πρωινή δροσιά. Ανέδιδε ένα ιδιαίτερο άρωμα λευκών λουλουδιών και βανίλιας. Μου θύμιζε ένα άρωμα που μου είχε κάνει δώρο ο αγαπημένος μου πριν χρόνια. Ποιος ξέρει από ποιο λαιμό να το είχε αρπάξει ο φθινοπωρινός άνεμος ή από ποια μαλλιά να λύθηκε, ίσως σε κάποιο χάδι, και να ξεχάστηκε στην άκρη του δρόμου. Που να βρίσκεται το κορίτσι, αυτό άραγε; Να κρατάει ακόμα το χέρι που της έλυσε το μαντήλι ή να περπατά μόνη της σε κάποιο μονοπάτι, ψάχνοντας τον εαυτό της ανάμεσα στα κίτρινα φύλλα και τη γαλήνη του φθινοπώρου, αναρωτήθηκα. Και με τις σκέψεις μου αυτές ούτε που κατάλαβα πώς γύρισα στο σπίτι, πώς πέρασε η Κυριακή και πώς η ζωή συνεχίζεται, κάνει τους κύκλους της και σκορπά τα μαντήλια της στον άνεμο ή τα αφήνει να λυθούν από αγαπημένα χέρια.
- Και ξέχασα και τα γυαλιά μου, είπα και η φωνή μου ακούστηκε αρκετά δυνατά στην σιγαλιά του πρωινού. Έβαλα την παλάμη μου αντήλιο και προχώρησα στη στροφή. Ένα ψηλό πεύκο έριχνε τη σκιά του και έτσι κατάφερα να ανοίξω τα μάτια μου.
Τι είναι αυτό; μονολόγησα. Στο πλάι του πεύκου ξεχώριζε ένα γαλάζιο ύφασμα.
Το πήρα στα χέρια μου. Μετάξι ανάλαφρο. Το ξεδίπλωσα. Ήταν ένα τετράγωνο γυναικείο μαντήλι νοτισμένο από την πρωινή δροσιά. Ανέδιδε ένα ιδιαίτερο άρωμα λευκών λουλουδιών και βανίλιας. Μου θύμιζε ένα άρωμα που μου είχε κάνει δώρο ο αγαπημένος μου πριν χρόνια. Ποιος ξέρει από ποιο λαιμό να το είχε αρπάξει ο φθινοπωρινός άνεμος ή από ποια μαλλιά να λύθηκε, ίσως σε κάποιο χάδι, και να ξεχάστηκε στην άκρη του δρόμου. Που να βρίσκεται το κορίτσι, αυτό άραγε; Να κρατάει ακόμα το χέρι που της έλυσε το μαντήλι ή να περπατά μόνη της σε κάποιο μονοπάτι, ψάχνοντας τον εαυτό της ανάμεσα στα κίτρινα φύλλα και τη γαλήνη του φθινοπώρου, αναρωτήθηκα. Και με τις σκέψεις μου αυτές ούτε που κατάλαβα πώς γύρισα στο σπίτι, πώς πέρασε η Κυριακή και πώς η ζωή συνεχίζεται, κάνει τους κύκλους της και σκορπά τα μαντήλια της στον άνεμο ή τα αφήνει να λυθούν από αγαπημένα χέρια.
Βάγια Γακοπούλου
* Στο πλαίσιο της δράσης: Κυριακή σημαίνει... Δημιουργική γραφή
** ΑΣΚΗΣΗ: ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ. Φαντάσου ότι κάνεις έναν μοναχικό περίπατο σε ένα δάσος κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου. Τα φύλλα πέφτουν, ο αέρας είναι δροσερός και ο ήλιος χαμηλός. Καθώς περπατάς, βρίσκεις ένα αντικείμενο στο έδαφος που φαίνεται να έχει ξεχαστεί από κάποιον. Περιέγραψε το αντικείμενο, το περιβάλλον γύρω σου και τα συναισθήματα που νιώθεις. Στο τέλος, γράψε τι μαντεύεις πως σημαίνει αυτό το αντικείμενο για τη ζωή του ανθρώπου που το έχασε.