Μα πώς ένα τέτοιο όμορφο απόγευμα να με κρατήσει σπίτι; Ο ήλιος, σαν έμπειρος ζωγράφος, αράδιασε πάνω στον καμβά του ουρανού τα πιο όμορφα χρώματα της παλέτας του.

Απαλά φυσά ο αγέρας, αρχαίους μύθους ψιθυρίζει. Τα βήματά μου χάνονται στο νοτισμένο χώμα, σ'ένα δάσος που το φθινόπωρο -μέσ' την άγια ομορφιά του- μου ζητά να μείνω στην αιωνιότητα, σα ζωγραφιά και μνήμη ανεξίτηλη.

Χθες, νωρίς το απόγευμα, πήγα μία βόλτα στο δάσος που είναι κοντά στο χωριό διαμονής μου, για ν’ ανάψω τα καντήλια ενός μικρού εξωκκλησίου. Φθινόπωρο, αλλά η φύση ακόμα δεν έχει προσαρμοστεί στην εποχή της!

Ήταν ένα δροσερό απόγευμα του Νοέμβρη, θυμάμαι.. Απόγευμα Κυριακής. Φύσαγε ο βαρδάρης, ο ήλιος χαμογελούσε δειλά-δειλά, μα στην ψυχή μου ψύχρα κι απέραντη ερημιά.

Καθώς περπατάω στο δάσος, τα φύλλα των δέντρων, σε αποχρώσεις του κίτρινου και του πορτοκαλί, στροβιλίζονται γύρω μου στον αέρα που φυσά απαλά.

Αυτό το ηλιόλουστο φθινοπωρινό πρωινό τα αβέβαια βήματα του τον οδηγούσαν όλο και πιο βαθιά στο αρχέγονο πρασινωπό δάσος του Όρους Βερμίου με τον βουνίσιο παγωμένο αέρα να τον κάνει να ανεβάσει μέχρι τέρμα το φερμουάρ του αντιανεμικού μπουφάν του.

Πρότινη βροχή σκεπάζει τα ρουθούνια μου. Στάλες πέφτουν απ τα δέντρα, τα χόρτα εκπέμπουν δροσοσταλίδες. Τώρα αχνοφαίνεται ένας χαμογελαστός ήλιος, μια αχτίδα ζεστασιάς κι ελπίδας για τον περίπατο μου.

Έχει φθινοπωριάσει για τα καλά. Αυτή η γοητευτική αποδόμηση της ύλης κατά την οποία η φύση χρησιμοποιεί ολόκληρη τη γήινη παλέτα των χρωμάτων της για να τη ζωγραφίσει, σου προκαλεί μια μαγευτική διάθεση να γίνεις μέρος του πίνακά της.

Κυριακή πρωί. Ανοίγοντας το παράθυρο του σπιτιού μου, με φύσηξε το φθινοπωρινό αεράκι και ήταν σαν να με καλούσε να πάω κοντά του. Ντύθηκα γρήγορα και τα βήματά μου με οδήγησαν στο κοντινό δάσος δίπλα στο σπίτι μου.

Περπατούσα προς το δάσος, αφήνοντας πίσω μου τα τελευταία σπίτια, τα χτισμένα με πέτρα και ξύλο, σπίτια που έκρυβαν ιστορίες γενεών.