Μαγικός περίπατος στο δάσος - Ελένη Γκιάτα
Ήταν ένα δροσερό απόγευμα του Νοέμβρη, θυμάμαι.. Απόγευμα Κυριακής. Φύσαγε ο βαρδάρης, ο ήλιος χαμογελούσε δειλά-δειλά, μα στην ψυχή μου ψύχρα κι απέραντη ερημιά. Ήμουν αναποφάσιστη για το αν θα μείνω στο σπίτι, συντροφιά με τις σκέψεις μου κι ένα βιβλίο, μα η προσπάθεια μου να το μελετήσω αποδείχτηκε άκαρπη, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Ένιωθα τόσο μόνη. Μόνη, ενώ είχα τόσους ανθρώπους γύρω μου, κοντά μου.
Κοιτάζοντας έξω, στο παραθύρι μου, σαν κάτι να μου έδωσε το έναυσμα να βγω, να πάω έναν περίπατο.
Πέρασε η ώρα, άρχισε να σκοτεινιάζει. Σκέφτηκα να πάρω ένα διαφορετικό μονοπάτι, αυτή την φορά, έτσι από απλή περιέργεια , να δω πού θα με οδηγήσει. Πήρα, λοιπόν, το ρίσκο, και παρόλη την ερημιά ολόγυρα μου, πήρα το παράξενο μονοπάτι..
Πολλά δέντρα, θάμνοι γύρω- γύρω, χωρίς παρουσία ανθρώπων. Άγρια λουλούδια, κι ένα καταπράσινο δάσος, απέραντο που ήταν σαν να σε καλεί να το διαβείς από άκρη σ' άκρη του. Να έκρυβε, άραγε, κάποιο μυστικό; Σαν κάτι να μου έλεγε, πώς ναι..
Η ώρα πέρασε, χωρίς να το καταλάβω..Το σκοτάδι άρχισε να σκεπάζει το δάσος. Το απέραντο του ουρανού, πέφτω πάνω σε ένα μενταγιόν! Ένα μενταγιόν, σε σχήμα κορνίζας.. Σκουριασμένο πολύ από τον χρόνο, σε χρυσαφί χρώμα, μα οι φωτογραφίες που φώλιαζαν μέσα του, ανεξίτηλες.. Στο πίσω μέρος του, είχε μια καρδιά, κατακόκκινη, ζωγραφισμένη με το χέρι, ξεθωριασμένη, μα "ζωντανή" αφού δεν έχει σβηστεί το χρώμα της ακόμη.
Ποιος να έχασε αυτό το τόσο πολύτιμο συναισθηματικά αντικείμενο; Μήπως ήταν οικογενειακό κειμήλιο; Να έπεσε, άραγε καταλάθος, εκεί ή μήπως κάποιος συνεχίζει ως και σήμερα να το ψάχνει; Το ζευγάρι αυτό άραγε να συναντιόταν στο δάσος αυτό και το μενταγιόν έμεινε εκεί, σαν μια ανάμνηση; Πόσο καιρό να βρίσκεται εκεί; Δεν θα το μάθω ποτέ..
Έμεινα να το κοιτάζω ξανά και ξανά με θαυμασμό, αλλά και μ' απορία, προσπαθώντας να μαντέψω την ιστορία του. Μου ήρθε στο μυαλό μια ιστορία ενός μεγάλου έρωτα, δύο ανθρώπων που κάποτε αγαπήθηκαν πολύ, και που τώρα κατάντησαν να γίνουν δύο ξένοι.. Πόσο κρίμα να καταλήξει να βρίσκεται δίπλα σε ένα παγκάκι, χάμω, στο έδαφος, σκέφτηκα..
Η φαντασία μου άρχισε να πλάθει αστραπιαία μια σύντομη ιστορία.. Μια χαμένη αγάπη, ένας έρωτας που δεν κατάφερε να μείνει ζωντανός. Μα γιατί; Αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν να έχουν μια ευκαιρία να είναι ξανά μαζί, αρκεί να το θέλουν πραγματικά και οι δύο. Δυο ασπρόμαυρες φωτογραφίες, σαν από άλλη εποχή. Ήταν τόσο συγκινητικό που βρέθηκε στα χέρια μου τυχαία. Μετά από έναν περίπατο, έναν περίπατο στο δάσος. Ποιος να το περίμενε.
Άραγε αυτοί οι δύο άνθρωποι να είναι εν ζωή; Ένα δάκρυ κύλησε στα μάτια μου. Το μενταγιόν το άφησα εκεί όπου ακριβώς το βρήκα, με την ελπίδα ότι ίσως, κάποιος, κάποτε, το αναζητήσει ή το βρει τυχαία. Όχι κάποιος περαστικός, αλλά ο άντρας, ή η γυναίκα που μπορεί να το αναζητά ακόμη. Κάποιος, κάπου εκεί έξω, μπορεί μέχρι και σήμερα να το ψάχνει, σκέφτηκα, και πήρα τον δρόμο του γυρισμού.
Κοιτάζοντας έξω, στο παραθύρι μου, σαν κάτι να μου έδωσε το έναυσμα να βγω, να πάω έναν περίπατο.
Πέρασε η ώρα, άρχισε να σκοτεινιάζει. Σκέφτηκα να πάρω ένα διαφορετικό μονοπάτι, αυτή την φορά, έτσι από απλή περιέργεια , να δω πού θα με οδηγήσει. Πήρα, λοιπόν, το ρίσκο, και παρόλη την ερημιά ολόγυρα μου, πήρα το παράξενο μονοπάτι..
Πολλά δέντρα, θάμνοι γύρω- γύρω, χωρίς παρουσία ανθρώπων. Άγρια λουλούδια, κι ένα καταπράσινο δάσος, απέραντο που ήταν σαν να σε καλεί να το διαβείς από άκρη σ' άκρη του. Να έκρυβε, άραγε, κάποιο μυστικό; Σαν κάτι να μου έλεγε, πώς ναι..
Η ώρα πέρασε, χωρίς να το καταλάβω..Το σκοτάδι άρχισε να σκεπάζει το δάσος. Το απέραντο του ουρανού, πέφτω πάνω σε ένα μενταγιόν! Ένα μενταγιόν, σε σχήμα κορνίζας.. Σκουριασμένο πολύ από τον χρόνο, σε χρυσαφί χρώμα, μα οι φωτογραφίες που φώλιαζαν μέσα του, ανεξίτηλες.. Στο πίσω μέρος του, είχε μια καρδιά, κατακόκκινη, ζωγραφισμένη με το χέρι, ξεθωριασμένη, μα "ζωντανή" αφού δεν έχει σβηστεί το χρώμα της ακόμη.
Ποιος να έχασε αυτό το τόσο πολύτιμο συναισθηματικά αντικείμενο; Μήπως ήταν οικογενειακό κειμήλιο; Να έπεσε, άραγε καταλάθος, εκεί ή μήπως κάποιος συνεχίζει ως και σήμερα να το ψάχνει; Το ζευγάρι αυτό άραγε να συναντιόταν στο δάσος αυτό και το μενταγιόν έμεινε εκεί, σαν μια ανάμνηση; Πόσο καιρό να βρίσκεται εκεί; Δεν θα το μάθω ποτέ..
Έμεινα να το κοιτάζω ξανά και ξανά με θαυμασμό, αλλά και μ' απορία, προσπαθώντας να μαντέψω την ιστορία του. Μου ήρθε στο μυαλό μια ιστορία ενός μεγάλου έρωτα, δύο ανθρώπων που κάποτε αγαπήθηκαν πολύ, και που τώρα κατάντησαν να γίνουν δύο ξένοι.. Πόσο κρίμα να καταλήξει να βρίσκεται δίπλα σε ένα παγκάκι, χάμω, στο έδαφος, σκέφτηκα..
Η φαντασία μου άρχισε να πλάθει αστραπιαία μια σύντομη ιστορία.. Μια χαμένη αγάπη, ένας έρωτας που δεν κατάφερε να μείνει ζωντανός. Μα γιατί; Αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν να έχουν μια ευκαιρία να είναι ξανά μαζί, αρκεί να το θέλουν πραγματικά και οι δύο. Δυο ασπρόμαυρες φωτογραφίες, σαν από άλλη εποχή. Ήταν τόσο συγκινητικό που βρέθηκε στα χέρια μου τυχαία. Μετά από έναν περίπατο, έναν περίπατο στο δάσος. Ποιος να το περίμενε.
Άραγε αυτοί οι δύο άνθρωποι να είναι εν ζωή; Ένα δάκρυ κύλησε στα μάτια μου. Το μενταγιόν το άφησα εκεί όπου ακριβώς το βρήκα, με την ελπίδα ότι ίσως, κάποιος, κάποτε, το αναζητήσει ή το βρει τυχαία. Όχι κάποιος περαστικός, αλλά ο άντρας, ή η γυναίκα που μπορεί να το αναζητά ακόμη. Κάποιος, κάπου εκεί έξω, μπορεί μέχρι και σήμερα να το ψάχνει, σκέφτηκα, και πήρα τον δρόμο του γυρισμού.
Ελένη Γκιάτα