Ιστορία φθινοπώρου - Σοφία Γεωργούλα

Καθώς περπατάω στο δάσος, τα φύλλα των δέντρων, σε αποχρώσεις του κίτρινου και του πορτοκαλί, στροβιλίζονται γύρω μου στον αέρα που φυσά απαλά. Ο ήλιος χαμηλώνει και οι ακτίνες του περνούν μέσα από τα γυμνά κλαδιά, δημιουργώντας μονοπάτια φωτός στο υγρό χώμα. Η ησυχία είναι απόλυτη, διακοπτόμενη μόνο από το θρόισμα των φύλλων κάτω από τα βήματά μου.
Ξαφνικά, το βλέμμα μου πέφτει σε ένα μικρό αντικείμενο, μισοθαμμένο ανάμεσα στα φύλλα. Σκύβω και το σηκώνω: ένα παλιό, σκισμένο βιβλίο, δεμένο με σκληρό εξώφυλλο που έχει πλέον φθαρεί από τον καιρό. Το εξώφυλλο δείχνει κάποτε να ήταν μπλε, αλλά τώρα είναι ξεθωριασμένο, και μερικές σελίδες λείπουν. Είναι γεμάτο σημειώσεις στις άκρες, γραμμένες με μολύβι, κάποιες λέξεις σχεδόν δυσανάγνωστες από την υγρασία.
Τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα. Νιώθω μια αίσθηση μελαγχολίας, σαν να κρατώ κάτι που κάποτε ήταν πολύτιμο για κάποιον, αλλά τώρα έχει χαθεί. Το βιβλίο φαίνεται να είναι ένα παλιό ημερολόγιο ή ένα προσωπικό σημειωματάριο. Οι λέξεις που είναι ακόμη ευανάγνωστες μιλούν για σκέψεις και όνειρα που ο κάτοχός του ήθελε να θυμάται, στιγμές που ίσως τον στήριξαν στις δυσκολίες.
Μαντεύω πως το βιβλίο αυτό ανήκε σε κάποιον που αγαπούσε να περπατά μόνος στο δάσος, να σκέφτεται και να γράφει τις σκέψεις του. Ίσως για εκείνον αυτό το σημειωματάριο ήταν ένας τρόπος να κρατήσει ζωντανές τις στιγμές που ένιωθε πιο ελεύθερος. Το ότι το έχασε ίσως δείχνει ότι κάτι άλλαξε στη ζωή του, σαν να απομακρύνθηκε από αυτό που κάποτε τον γέμιζε. Ή μπορεί να άφησε πίσω του εκείνη τη φάση της ζωής του, όπως τα φύλλα πέφτουν από τα δέντρα για να κάνουν χώρο για νέα.