Δάφνη - Μαρία Γ. Κουρνέτα

Απαλά φυσά ο αγέρας, αρχαίους μύθους ψιθυρίζει. Τα βήματά μου χάνονται στο νοτισμένο χώμα, σ'ένα δάσος που το φθινόπωρο -μέσ' την άγια ομορφιά του- μου ζητά να μείνω στην αιωνιότητα, σα ζωγραφιά και μνήμη ανεξίτηλη. Τα φύλλα αποφάσισαν να ντυθούν σ' όλους τους τόνους της ζωής και της φθοράς της: κόκκινα, κίτρινα και χρυσαφιά.
Εγκαταλείπουν τα δέντρα, αποδέχονται την επικείμενη διάλυση, πέφτουν απαλά στο έδαφος. Μ' αρέσει αυτός ο περίπατος, ο τάχα μοναχικός που κλείνει μες στις σκέψεις μου χιλιάδες κόσμους. Μιαν ανάσα βαθιά.
Μια ματιά μου ασυνείδητα στο χώμα παγιδεύεται από ένα μικρό, παλιό μεταλλικό φυλαχτό με κάτι αρχαία σύμβολα. Γράφει επάνω μια λέξη, ένα όνομα.
Είναι το δικό της όνομα: Δάφνη.
Μοιάζει αρχαίο, φορτωμένο από τις μνήμες εκείνου που το έχασε. Σκέφτομαι την ιστορία της νύμφης Δάφνης που μεταμορφώθηκε σε δέντρο για να ξεφύγει από τον αποφασισμένο κι απελπισμένου έρωτα του Απόλλωνα. Να έχει άραγε το δέντρο μπροστά μου κάποια σχέση με τον παλιό αυτό μύθο;
Κοντοστέκομαι. Η ατμόσφαιρα γεμάτη από την ποίηση της φύσης:
«Φύλλο η ζωή
και πέφτει σε κύματα,
σαν μύθος παλιός,
μες το δάσος που κρύφτηκε,
μια αγάπη από φως,
σχισμή που ανοίχτηκε
στην καρδιά σου για πάντα."
Ποιός να έχασε το φυλαχτό;
Ίσως, ένας προσκυνητής από την αρχαία εποχή. Το κρατώ σφιχτά στο χέρι. Μια γέφυρα με το παρελθόν, ένα κομμάτι μιας ζωής που χάθηκε μέσα στον χρόνο.
Συνεχίζω να περπατώ, αυτό το φυλαχτό έχει δικό του μυστικό.
Σαν το φθινοπωρινό δάσος που κρύβει ιστορίες αιώνων. Σαν τον θεό της Μουσικής που κρυψε τα δάκρυά του σε κάποια μελωδία και έμεινε να φορά τα φύλλα της δάφνης στο κεφάλι του, σύμβολο ιερό.
Για πάντα.